யாழ்ப்பாணத்தின் அடையாளங்களில் ஒன்றாகவே மாறிப்போய் விட்டிருப்பது இந்த மினி வான். அதுவும் நெல்லியடி-யாழ்ப்பாணம் பயணங்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு அனுபவம். அதுவும் இந்த ஏ/எல் படிக்கிற காலத்தில ரியூசன் எண்டு சொல்லிப்போட்டு கொப்பிய மடிச்சு ஜீன்ஸ்சுக்குள்ள சொருகிக்கொண்டு ராஜா டாக்கீஸ்சிலயும் மனோகராவிலயும் புதுப்படம் பாக்க நாங்கள் கூட்டமாக் கிளம்பிப் போறது இருக்கே, அது ஒரு சுகம் பாருங்கோ.

என்ன பிரச்சினை எண்டால் நெல்லியடியிலையும் சரி, பருத்தித் துறையிலையும் சரி ரீல்ஸ் தியேட்டர் இல்லை. நாங்கள் படம் பாக்கிறது ப்ரொஜெக்டர் வச்சு வி. எச். எஸ். டெக்கில போடுற படங்களைத் தான். அதால நல்ல படம் ஏதாவது வந்தா கள்ளமா யாழ்ப்பாணம் போய்த்தான் படம் பார்ப்பம். இதில நெல்லியடியில ராஜலக்‌ஷ்மி என்றொரு தியேட்டரைப் பற்றிச் சொல்லோணும். அங்க பல்கணில ஒரு நாள் நாங்கள் ஏழு பேர் மட்டும் இருந்து படம் பாக்கேக்க கீழ இருந்த ஆக்களோட ஒரு கொழுவல். மேலையிருந்து பச்சைத் தூசணமா எல்லாம் பேச அவங்கள் எங்கட தூசணத்துக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் பேசாம இருந்துட்டாங்கள். படம் முடிஞ்சு கீழ வர, கீழ இருந்த ஆக்களில ஒராள் எங்களுக்குப் படிப்பிக்கிற வாத்தியார். ‘ஆ, நடக்கட்டும் நடக்கட்டும்' எண்டுட்டு மனுசன் போக எங்களுக்கு ஒரே மானக்கேடாப் போச்சு.

அதேமாதிரி அதே பல்கணியில ஒரு நாள் வேற படம் பாக்கேக்க என்ர ஜீன்ஸ் பொக்கட்டில இருந்த சைக்கிள் திறப்பு கீழ விழுந்து போட்டுது. இருட்டுக்குள்ள கீழ கைய விட்டுத் தடவினா ஏதோ தொள தொள தண்ணிமாதிரி இருக்க பயந்து போனன். உடன தியேட்டரில வேலை செய்யிற ஒரு பொடியனக் கூட்டிவந்து லைட் பிடிச்சுப் பாத்தா ஆரோ ஒரு புண்ணியவான் வெத்திலையச் சப்பி இருக்கிற சீட்டுக்குப் பக்கத்திலயே துப்பி வச்சுட்டுப் போயிருந்தார். அண்டையோட ராஜலக்‌ஷ்மித் தியேட்டரை விட்டாச்சு. அதே நெல்லியடியில இருந்த பழம் பெரும் மகாத்மா தியேட்டரில் பல்கணி இல்லாதபடியால் பெரிசாப் போறது இல்லை. ஏனெண்டால் பல்கணியில இருக்கிறபோது வர்ற ஒரு மிதப்பு கீழ இருந்து பார்க்கிறபோது வர்றதில்லை.

ரீல்ஸ் படம் பார்க்க யாழ்ப்பாணம் போறது ஒரு நல்ல அனுபவம். எப்ப போறது எண்டு முதலே பிளான் போட்டு அந்த நேரத்துக்கு ரியூசன் இருக்கிறதா ஒரு கிழமைக்கு முன்னமே வீட்டில பில்ட்-அப் குடுத்து, ரியூசன் போறமாதிரி கொப்பி புத்தகம் எல்லாம் கொண்டுதான் வெளிக்கிடுவம். (என்ர அப்பர் அந்த நாளில் யாழ்ப்பாணம் போகக்கூடாது என்பது எனக்கான கூடுதலான பிரார்த்தனை). ஒரு வழியாக மூத்தவிநாயகர் கோவில் அல்லது கண்ணன் வீடு எண்டு இரண்டில் ஒரு இடத்தில சைக்கிளை விட்டுட்டு மினிபஸ் ஏறுவம். ஏற்கனவே மினிபஸ் ஃபுட் போட்டில ஆக்கள் நிறம்பி வழிய வந்தாலும் அதில போகாட்டா எங்கட சுதா யாழ்ப்பாணம் வரமாட்டான். எண்டபடியால் அதில ஏறி யாழ்ப்பாணத்தில போய் இறங்கும் வரை கபி குஷி கபி கம் தான். (பெண்கள் மன்னிப்பார்களாக)

யாழ்ப்பாணம் பஸ் ஸ்டாண்டில இறங்கி தியேட்டருக்கு விறுவிறுவெண்டு நடந்து போவம். அனேகமா எங்கட நித்து அட்வான்ஸ் புக்கிங் செய்திருப்பதால டிக்கட்டுக்கு அடிபடுறதில்லை. அப்பிடி அடிபட வேண்டி வந்தாலும் போற அத்தினை பேரும் ஒருத்தர் கையை ஒருத்தர் இறுக்கமாப் பிடிச்சபடி ஒற்றுமையா முன்னுக்குப் போயிடுவம். மனோகாரா தியேட்டரில மட்டும் ஜெயன் ஒராளைச் சினேகம் பிடிச்சு இருந்ததால எங்களுக்கு ராஜ மரியாதை இருக்கும். இதில பெரிய பகிடி என்னெண்டால் அங்க ஒரு காலத்தில விஜய்க்கு அபிசேகம் எல்லாம் செய்தவங்கள். அதில கடுப்பாகிப்போய் விஜயிண்ட செண்டிமெண்ட் சீனுக்கு நாங்கள் ‘ஹஹ்ஹஹ்ஹா' எண்டு ராஜலக்‌ஷ்மி தியேட்டர் ஞாபகத்தில சிரிக்க 'எவண்டா அவன் (கீறிட்ட இடம்)' எண்டு கீழையிருந்து வந்த குரலில் அடங்கிப் போவம்.

பிறகு படம் பாத்த களைப்பில அங்க இருக்கிற பல ஐஸ்கிரீம் கடைகளில ஏதாவது ஒண்டிலையோ, ரொலெக்ஸ் சாப்பாட்டுக் கடையிலையோ சாப்பிட்டுட்டுத் தான் வருவம். (தியேட்டரில் குடிக்கிற சோடா வேற கணக்கு). ஒரு முறை உப்பிடித்தான் தியேட்டரில வாங்கின சோடா மிஞ்சிப்போக அதை நானும் நிதியும் குடிச்சுத் தள்ளினம். தியேட்டரில இருந்து பஸ் ஸ்டாண்ட் வரக்கு முன்னம் முட்டீட்டுது. பிறகு ஒரு பாருக்குள்ள போய் அன்-லோட் பண்ண வேண்டி வந்தது. நல்லகாலம், ஆராவது கண்டிருந்தால் எங்கட நல்ல பேர் கெட்டுப்போயிருக்குமல்லோ. வீட்ட திரும்பிவரக்கு முன்னம் எனக்கு திரும்ப முட்டி, வீட்ட வந்தவுடன 10 நிமிஷமா அன்-லோட் பண்ணினது வேற கதை.

என்ன தியேட்டர் போகேக்கையும் சரி, வரேக்கையும் சரி ஒரே கூத்தும் கும்மாளமுமா இருப்பம். அனேகமா ஏதாவது நல்ல நாள் பெருநாளிலையும் இப்பிடி படம் பாக்கப் போறதால எங்கள மாதிரி ஆகக் குறஞ்சது அஞ்சு செட்டாவது ஒரு மினி வானில வரும். அண்டைக்கு பஸ்சில வாற பெரிசுகள் எல்லாத்துக்கும் திண்டாட்டம்தான். ட்ரைவர் கொஞ்சம் வயது போனவர் எண்டால் அவருக்கும் திண்டாட்டம்தான். 'அண்ண, உந்தப் பாட்டுப் பெட்டியப் போடு' எண்டு தொடங்கி ஒரே தொல்லை பண்ணுவாங்கள். இதெல்லாத்தையும் சமாளிச்சு பஸ் ஓடுறதுதான் அவர்களின் கெட்டித்தனம்.

பி.கு: அந்தப் பண்டிகைக் கால சினிமா பார்க்கும் அனுபவமும், சந்தோஷமும், மனநிறைவும் இங்கே ஏ.ஸி தியேட்டர்களில், டி.ரி.எஸ் சவுண்டில் எந்த நெருக்கடியும் இல்லாமல் பார்க்கும் படங்களில் எல்லாம் இல்லை.

எனக்குத் தெரிஞ்ச மட்டில ஒரு காலத்தில, அதாவது 1996க்கு முன் பருத்தித்துறை கூட எங்களுக்கு ஒரு வெளியூர் மாதிரி இருந்தது. அப்பா சைக்கிளில அல்லது ஏதேனும் அவசரம் எண்டால் மோட்டார் சைக்கிளில் பருத்தித்துறைக்குப் போவார். யாழ்ப்பாணம் போறது வெளிநாடு போறமாதிரி (எல்லாம் வெடிவால் முளைக்கும் வரைதான்). நான் அப்போ ஒருமுறைக்குமேல் போன அதிகதூரம், மந்திகை ஆஸ்பத்திரி. தம்பி பிறந்த போது ஒருக்கால், அக்காவுக்கு மகன் பிறந்த போது ஒருக்கால், மச்சளுக்கு மகள்கள் பிறந்தபோது இரண்டுதரம் என்று பத்து வயதுக்குள்ளாகவே நான்கு தரம் போய்வந்த இடம் மந்திகை ஆஸ்பத்திரிதான். அப்பா பருத்தித்துறையில இருக்கிற காணிக்கந்தோருக்குப் போய் வரும் நாட்களிலெல்லாம் அப்பாவின் வரவை மனம் எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும். ஏனெண்டால், அவர் வாங்கிவரும் கள்ளத்தீனுக்காக.

கள்ளத்தீன் எண்டால், கடையில வாங்கிச் சாப்பிடுற வடை, போண்டா, வாய்ப்பன் முதலான வீட்டில் செய்யப்படாத பொருட்கள். எங்கள் ஊரில் கடையில் வாங்கிச் சாப்பிடுகிற இடியப்பம், பிட்டு எல்லாமே கள்ளத்தீன் தான். இதனால அப்பா பருத்தித்துறையிலிருந்து என்ன வாங்கிவந்தாலும் அது கள்ளத்தீன் என்றே அழைக்கப்பட்டது. அப்பா பருத்தித்துறையிலிருந்து வாங்கிவரக்கூடிய கள்ளத்தீன்களில் சிறப்பானவை தோசை, வெள்ளையப்பம், தட்டவடை ஆகிய மூன்றும். உழுந்துவடை, பருப்புவடை, போளி போன்றன யாழ்ப்பாணம் போய்வரும்போது வாங்கிவருவார். வல்வெட்டித்துறைப் பக்கம் போனால் எள்ளுப்பா. இந்த உணவுகளைப் பற்றி கொஞ்சம் கதைப்போமே.

பருத்தித்துறை தோசையின் புகழுக்குக் காரணம், அதன் அளவு. சின்னவயதில் எனக்கெல்லாம் ஒரு தோசை சாப்பிட்ட இரண்டு நாளைக்கு நிற்கும். அநேகமாக இரண்டு வகை சம்பல் தருவார்கள். பச்சை மிளகாயில் அரைத்த பச்சைச் சம்பல் அல்லது வெள்ளைச் சம்பல் என்று அழைக்கப்படும் சம்பல் ஒன்று, மற்றது செத்தல் மிளகாயில் அரைக்கப்பட்ட உருது சம்பல் அல்லது சிவத்த சம்பல். இதோ, எழுதும் போதே எச்சில் ஊறுகிறது. அதே போல் பருத்தித்துறை வெள்ளையப்பமும் ஒரு சிறப்பான விஷயம். எங்கள் அம்மா எத்தனை முறை முயன்றும் அந்த மென்மையும், சுவையும் வரவில்லை. வெள்ளையப்பத்துக்கான ஸ்பெஷலான சம்பலோடு ஒரு பதினைந்து வெள்ளையப்பம் உள்ளே இறங்கினாலும் வயிறு நிரம்பாது. அப்படி பூ போல இருக்கும் வெள்ளையப்பம்.

தட்டவடையும் அப்படியே. அந்த ருசியை எங்கள் வீட்டுப் பெண்களால் ஏனோ கொண்டுவர முடிவதில்லை. 2002க்குப் பின்னான சமாதான காலத்தில் ஊருக்குவந்த பெரிசுகள் எல்லாரும் கேட்டு வாங்கி வெளிநாட்டுக்குக் கொண்டு போனது பருத்தித்துறைத் தட்டவடையை தான். இதுவும் கணக்கில்லாமல் சாப்பிடத் தூண்டும் ஒரு போதை வஸ்து என்றே சொல்லலாம். மற்றவர்களுக்கு எப்படியோ தெரியாது, எனக்கு இரவில் சாப்பாட்டுக்குப் பின் இரண்டு பருத்தித்துறைத் தட்டவடையைக் கொறித்துவிட்டுப் படுத்தால் காலையில் வயிறு அற்புதமாகச் சுத்தமாகும். நம்வீட்டுப் பெண்கள் சுடும் தட்டவடையைச் சாப்பிட்டால்...ம்ஹூம் அதை எல்லாம் இங்க சொல்லமுடியாது.

இந்த உணவு வகைகள் பருத்தித்துறையில் பரவியிருந்த பல உணவகங்களில் கிடைத்தன. ஆனால் வெள்ளையப்பமும், தோசையும் உணவகங்களில் வாங்கிச் சுவைப்பதை விட, பருத்தித்துறையின் குறுக்குத் தெருக்களிலுள்ள வீடுகளின் மதில்களில் சின்னதாக ஓட்டை போட்டு, சின்னச் சின்ன கதவுகள் போட்டு பெரும்பாலும் காலை அல்லது மாலையில் கடைவிரிக்கும் அந்த ஊர்ப் பெண்களின் கையால் கிடைக்கும் தோசை அல்லது அப்பம்தான் சிறப்பானது. என்ன இவர்களின் சில கடைகளின் முன்னால் சாக்கடை ஓடும். அப்படியான கடைகளைத் தவிர்க்க வேண்டும். என்னுடைய ஊர் வாழ்க்கையின் கடைசிக் காலங்களில் அங்கே ‘ராஜா' உணவகம் என்று ஒருவரின் கடையில் இவையெல்லாம் சுத்தமாகக் கிடைத்தன.

ராஜாவும் இன்னும் சில உணவகத்தாரும் காலையிலேயே தோசை, வெள்ளையப்பம் விற்க ஆரம்பித்தார்கள். அப்போ அதிகாலையில் ரியூசனுக்குப் போகிறபடியால் வீட்டில் தரும் காசில் பருத்தித்துறையில் வாங்கி உண்ண ஆரம்பித்தோம் (பள்ளியும், ரியூசனும் பருத்தித்துறையில்தான் அமைந்திருந்தன). நாங்கள் காலையிலேயே வெள்ளையப்பம். தோசை எல்லாம் இறுக்கிவிட்டுப் போவது வழக்கம். அப்படியான நாட்களில் வகுப்பில் தூங்காமல் இருப்பதற்குப் படும் பாடுதான் அதிகம். ஒருமுறை நூலகத்தில் தூங்கி ரகுவரன் ஆசிரியரிடம் திட்டு வாங்கியதும் அதிகம். கொஞ்சக் காலம் போனதும் புரிந்தது, அந்தத் தூக்கம் பருத்தித்துறை தோசை அல்லது வெள்ளையப்ப மகிமை என்று. என்னதான் வாத்திமாரிடம் அடிவாங்கும் அபாயம் இருந்தாலும், தோசை, வெள்ளையப்பம் சாப்பிடும் அந்த அபாரமான அனுவத்தை விட்டுக்கொடுக்க முடியவில்லை. நான் இன்னொருமுறை ஊர் மீளும்போது அந்த அபார அனுபவம் கிடைக்குமா என்பது சந்தேகம். யாராவது சமீபத்தில் பருத்தித்துறைப் பக்கம் போயிருந்தால் சொல்லுங்களேன்... தோசையும், வெள்ளையப்பமும், தட்டவடையும் இன்றைக்கும் விற்கிறார்களா??